Onderwijs over klimaatverandering en duurzaamheid kan emotionele reacties opleveren: ‘Ik kan er niks aan doen dat jullie generatie wereld vernielt. Ik mag toch niet stemmen, dus ik denk er niet zo vaak aan.’ Een andere leerling vindt het allemaal schromelijk overdreven, klimaathysterie. Ook ouders melden zich met hun mening. En als leraar ben je geen expert. Genoeg aanleiding om het onderwerp te omzeilen, of in ieder geval zo afstandelijk mogelijk te bespreken. Maar als er voor emotie geen plaats is verliezen feiten en argumenten veel van hun kracht. Hoe kan het anders?

In deze sessie onderzoeken we hoe je emoties en stellige meningen van leerlingen een plaats kunt geven in het onderwijs over klimaat en duurzaamheid. Hoe er een veilige ruimte kan zijn voor onzekerheid, ook die van jezelf. We bespreken enkele relevante theorieën en gespreksmodellen en we proberen uit hoe het gesprek in concrete situaties vorm kan krijgen.