Tijdens de coronacrisis onderzocht ik (PhD, ARIA) met tien VO kunstvakdocenten de invloed van deze crisis op hun vakmanschap. De coronacrisis toonde aan dat er een discrepantie zit tussen hoe het onderwijssysteem deze kunstvakdocenten aansprak en wat zij nodig hadden.

De kunstvakdocenten werden in de tweede lockdown aangesproken vanuit een model van technische rationaliteit: breng leerlingen van A naar een vooraf bepaald resultaat B. Maar in crisistijd is de toekomst onvoorspelbaar, en B niet te formuleren. Hoe voorkomen we dat we opnieuw in de valkuil van blinde efficiëntie stappen en niet zien wat er eigenlijk gebeurd? Wat is essentieel voor het vakmanschap van docenten ten tijde van een toekomstige crisis, zoals een overstroming of pandemie? Deze docenten herontdekten hun ‘kunstvakidiotie’. In plaats van op de automatische piloot door te gaan, bevroegen ze de bestaande orde en gebruikten kunst als houvast.
Promotie begeleiding: cultuursocioloog P. Gielen en pedagoog G. Biesta