In die lezing ga ik in op de vraag welke gevolgen het heeft voor het onderwijs dat 1 op de 6 leerlingen een vorm van jeugdhulp krijgt. Wat betekent dat voor het vak van leraar en hoe zorgen we ervoor dat de psychologisering en medicalisering niet ten koste gaat van het vak van docent? Onder de titel ‘weten we van gekkigheid nog wat normaal is?’ verken ik eerst de vraag wat een normaal kind is en hoe u eigenlijk bepaalt wat normaal is. Vervolgens doe ik een pleidooi voor een vorm van inclusief onderwijs waarin vooral het onderwijs centraal staat: leerlingen echt zien en binnen die relatie hoge verwachtingen. Te bereiken door te redeneren vanuit een sterke onderwijscontext.