Vandaag op onze researchED Blog een bijdrage van David Didau; vertaald en bewerkt door Jan Tishauser.

Het doel van ons onderwijs

De drie doelen die het meest genoemd worden in relatie tot ons streven om onze jongeren te onderwijzen zijn:

• Socialisatie
  In deze visie is onderwijs in de eerste plaats een instrument van de staat, dat wordt gebruikt om burgers productiever te maken. Kinderen moeten zowel voorbereid worden op hun werk als loyale en enthousiaste burgers worden.

• Het doorgeven van onze cultuur
  Het idee dat we de torenhoge prestaties van onze cultuur, net als de olympische fakkel, moeten doorgeven van de ene generatie op de andere om jongeren volledig te laten deelnemen aan het intellectuele en culturele leven van onze samenleving.

• Persoonlijke ontwikkeling
  De opvatting dat het onderwijs ‘het hele kind’ moet aanspreken en erop gericht is om kinderen in zo ruim mogelijke zin tot bloei te laten komen. In deze overtuiging is onderwijs zowel therapeutisch als gericht op het ontwikkelen van karakter.

Naar mijn mening kent elke benaderingen sterke en zwakke kanten. Persoonlijke ontwikkeling heeft bijvoorbeeld waardevolle doelen, maar het is de vraag of we deze gericht kunnen onderwijzen; we lijken deze doelen eerder te bereiken als een gevolg van het feit dat we aan leerlingen hoge eisen stellen omtrent goed gedrag en hard werken, dan aan enige gerichte onderwijsactiviteit.

Het doel om kinderen voor te bereiden op een onzekere toekomst door hen generieke, overdraagbare vaardigheden aan te leren is heel lovenswaardig, maar het is ook misleidend. Het is heerlijk om creatief en kritisch te zijn en om het vermogen te bezitten om problemen op te kunnen lossen. Maar we moeten toch ergens creatief en kritisch over denken. We kunnen geen probleem oplossen dat we niet begrijpen.

Als we kinderen niet leren om na te denken over zaken die ze anders misschien niet tegenkomen en in plaats daarvan de inhoud van het onderwijs aan het toeval overlaten, dan zullen jongeren waarschijnlijk minder goed voorbereid zijn op de nabije toekomst. Niemand weet in welke disciplines een kind zich zou willen specialiseren, dus alle kinderen hebben een breed en rijk curriculum nodig om die gebieden te ontdekken waaraan ze op een dag kunnen bijdragen.

Hoe zit het met het idee dat onderwijs de economische groei bevordert? Het is waar dat landen met een hoog onderwijsniveau welvarender zijn, maar we weten niet wat hier oorzaak of gevolg is. Misschien is goed onderwijs eerder een gevolg van welvaart dan een oorzaak. Het is duidelijk dat onderwijs voordelig is voor het individu en dat voor het bieden van onderwijs scholen nodig zijn. Maar buiten de noodzaak om ervoor te zorgen dat kinderen kunnen rekenen, lezen en schrijven, behoort het doel van onderwijs niet door economisch overwegingen bepaald te worden.

De doelstelling om onze cultuur door te geven lijkt misschien nobel, maar het is misschien wat losgezongen van de dagelijkse realiteit. Het idee dat onderwijs de ‘studie van perfectie’ moet zijn, klinkt niet een bèètje elitair.

Is het niet beter als kinderen hun innerlijke leven verkennen, leren reflecteren  over hun gedachten en gevoelens en ernaar streven een volledig mens te worden?

Ik ben er helemaal voor dat onze kinderen persoonlijke groei realiseren, maar ik ben sceptisch over de gedachte dat de antwoorden in het innerlijk van een kind te vinden zijn. Het evenwicht dat we moeten zien te vinden, is dat we ons concentreren op het doorgeven van datgene wat onze kinderen denkkracht geeft en de mogelijkheid om te kiezen; de mogelijkheid om na te denken over wat er beter kan.

We kunnen aspecten van elk van deze overtuigingen omarmen terwijl we andere afwijzen. We kunnen bijvoorbeeld beweren dat het belangrijker is om bepaalde aspecten van een kind te verrijken dan andere; dat wijsheid bijvoorbeeld belangrijker is dan intelligentie. We kunnen hard applaudisseren voor inspanningen om het aansturen van leerlingen gemakkelijker te maken en tegelijkertijd protesteren tegen het pragmatische ideaal om kinderen geschikt te maken voor een baan.

Ik ben ervan overtuigd dat het doel van het onderwijs zou moeten zijn om kinderen slimmer te maken. Dat we daardoor als maatschappij datgene realiseren wat we graag willen realiseren en waar we waarde aan hechten.

Bovenstaande Blog is een verkorte weergave van het eerste hoofdstuk van zijn nieuwste boek: ‘Making Kids Cleverer’

De originele Blog is hier te vinden: http://bit.ly/2WymqJQ