Ton van Haperen is leraar (Rythovius College, Eersel), lerarenopleider (universiteit Leiden) en publicist (column, boeken en artikelen)
Nederland kent al dertig jaar een lerarentekort. En dus ook al dertig jaar beleidsoplossingen. Die oplossingen hebben een wissel getrokken op de inrichting en selectiefunctie van lerarenopleidingen. Met als gevolg een wildgroei aan lespraktijken die nog wel eens persoonsgebonden en intuïtief lijken. Combineer dit met de veelvuldig waargenomen dalende leerprestatie en het zal duidelijk zijn: hier gaat iets niet goed.
,
Problemen in het onderwijs, zoals dalende prestaties, groeiende ongelijkheid en lerarentekort worden doorlopend gesignaleerd maar niet effectief aangepakt. Voor zo’n effectieve aanpak moeten meerdere facetten van de inhoud en de organisatie van het onderwijs in onderling verband worden geanalyseerd. In deze bijdrage concentreren we ons op de invloed van de inrichtingsstructuur van het onderwijs. Wij constateren doorgeschoten autonomie, onvoldoende focus op lesgeven en een wederzijdse stimulering van aangetoond ineffectieve onderwijsstrategieën en bestuurlijke drukte. De oplossing moet worden gezocht in meer centrale regie en, onder meer, afschaffing van de lumpsumfinanciering.
