Pleidooien voor het door ‘directe instructie’ aanbieden van kennis, in plaats van het trainen van vaardigheden, mogen zich in een toenemende belangstelling verheugen. [Zie bijv. de boeken “Op de schouders van reuzen” en “Wijze lessen” en veel onderwijsblogs.] Terecht. Het zijn goed onderbouwde ideeën die snel en goed in de klas toe te passen zijn. Niets mis mee. Waar ik moeite mee heb is dat niet alleen de kwaliteit van de eigen ideeën benadrukt wordt, maar dat vaak tegelijkertijd andere visies al snel weggezet worden als “ideologieën” en dat andere onderzoekers soms zelfs gediskwalificeerd worden als “eduquacks”.
Ook op deze editie van researchED zijn er veel sessies die de boodschap van de directe instructie uitdragen. Als tegenwicht, en vooral ook om het debat te stimuleren, wil ik ingaan op de beperkte blik van deze visie. Ik zal daarbij veelal refereren aan mijn eigen vak, wiskunde, maar ik hoop dat mijn presentatie ook voor andere leraren interessant (en prikkelend) zal zijn.