Dat er teveel leerlingen met leesproblemen zijn is evident. Of de achtergrond nu gebrek aan (taal)ervaring is door de thuisomgeving, of een aandoening die in de familie zit, ons onderwijs is onvoldoende bij machte om daar adequaat op in te spelen. Eenmaal (vroegtijdig) op achterstand, haalt de leerling zijn achterstand nooit meer in. Het goede nieuws is dat het, met het oog op preventie, niet uitmaakt of het probleem meer uit de omgeving komt (´eco´) of meer gesitueerd is in het kind (´bio´), of allebei. Kinderen die risico lopen op laaggeletterdheid en/of dyslexie dienen vroegtijdig gesignaleerd en van de juiste, individuele aanpak voorzien te worden.

Inmiddels zijn er methodieken beschikbaar die hun waarde bewezen hebben (ook op de lange duur: hogere leesscores, minder zittenblijvers, minder diagnoses dyslexie, hogere adviezen vo). Dat geldt ook voor implementatiecursussen, voorbeelden van ´good practice´ en expertise. Ervaring leert echter dat zelfs de meest succesvolle aanpak na verloop van tijd weg kan ebben. Een aanpak moet dus niet alleen geïmplementeerd worden, maar ook geconsolideerd. Dat kost tijd, moeite en een duurzame doelstelling en taakverdeling. De verantwoordelijkheid voor de uitvoering berust primair bij de schoolleider die de leerkrachten aanstuurt, ondersteund door personen met een gedelegeerde taak: SWV-coördinatoren, IB’ers, tutors en externe experts. Hoe er voor te zorgen dat er, op schools en bovenschools niveau, inderdaad sprake is van een Duurzame Aanpak Leesproblemen?