Het evidence-informed verbeteren van onderwijs “has a thin record of success”. Het succes van Op de schouders van reuzen en Wijze lessen, en een groeiende belangstelling voor effectief lesgeven, leiden nog niet tot wezenlijke verbeteringen. Hoe komt dat? De slechte aansluiting van wetenschappelijk onderzoek op de onderwijspraktijk wordt vaak genoemd. Als nieuwe werkwijzen wel aansluiten en bewezen positieve effecten hebben op de leerprestaties, dan blijkt het animo om die werkwijzen toe te passen gering.
Willen scholen beter worden? Hoe urgent vinden scholen en leraren het om te verbeteren? Willen ze ‘zo goed mogelijk’ worden, of ‘goed genoeg’ blijven? Hebben leraren geen tijd om aan verbetering te werken, of is dat een te gemakkelijk excuus? Hoe bereiken we dat effectieve praktijken net als in de geneeskunde en landbouw ook in het onderwijs grootschalig benut worden, zodat leerlingen daarvan kunnen profiteren? In de workshop gaan we op dit soort vragen in.

Deze sessie werd gegeven door Hannah Bijlsma, Adrie Visscher en Paul Kirschner.